Życiorys naukowy:

 Dr Monika Gawałko uzyskała tytuł lekarza medycyny w 2018 roku na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym, gdzie w 2021 roku zdobyła tytuł doktora nauk medycznych. W styczniu 2020 roku rozpoczęła staż kliniczno-badawczy w Maastricht University Medical Center (Niderlandy) w dziedzinie kardiologii. We wspomnianym ośrodku, oprócz pracy klinicznej, wykonuje badania ze szczególnym uwzględnieniem mobilnych rozwiązań zdrowotnych w migotaniu przedsionków. W latach 2020-2021, odbyła staże na Wydziale Nauk Biomedycznych Uniwersytetu Kopenhaskiego (Dania) oraz w Instytucie Farmakologii Uniwersytetu Duisburg-Essen (Niemcy). We wspomnianych ośrodkach wykonywała i nadal wykonuje badania ze szczególnym uwzględnieniem parakrynnego efektu osierdziowej tkanki tłuszczowej i mikroflory jelitowej na migotanie przedsionków.

Dr Monika Gawałko jest autorką wielu publikacji naukowych w wiodących czasopismach naukowych i laureatką krajowych oraz międzynarodowych nagród i wyróżnień, m.in. stypendium Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla Wybitnych Młodych Naukowców.

Praca badawcza i jej znaczenie:

 Migotanie przedsionków jest najczęściej występującym utrwalonym zaburzeniem rytmu serca. Dr Monika Gawałko w swoich badaniach skupia się na rozwiązaniach z zakresu zdrowia mobilnego (ang. mobile health, mHealth) w wykrywaniu i leczeniu pacjentów z migotaniem przedsionków.

Jej badania skupiają się na budowaniu infrastruktury do monitorowania czynników ryzyka migotania przedsionków (otyłość, nadciśnienie, cukrzyca, bezdech senny, astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc, aktywność fizyczna i dieta) w oparciu o mHealth. Celem jej badań jest lepsza kontrola migotania przedsionków poprzez zastosowanie rozwiązań mHealth oraz modeli predykcyjnych (sztuczna inteligencja) do oceny klinicznej pacjentów. Efektem ma być optymalizacja długoterminowych wyników w populacji pacjentów z migotaniem przedsionków. 

Gdyby nie została naukowczynią to:

„Bardzo lubię swoją pracę, w której łączę bycie lekarzem i naukowcem. Nie wyobrażam sobie żadnej innej. Kiedy byłam młodsza, myślałam o byciu nauczycielką, co poniekąd teraz robię, prowadząc zajęcia ze studentami.”

Monika Gawalko o sytuacji kobiet badaczek i zmian na rzecz różnorodnych pod względem płci zespołów badawczych:

„Podczas moich studiów medycznych proporcja między kobietami a mężczyznami była zachowana. Natomiast podczas studiów doktoranckich, szczególnie za granicą, dominowały w większości kobiety. Niestety, na wyższych szczeblach kariery naukowej, zarówno w medycynie, jak i innych dziedzinach, to mężczyźni są stroną dominującą. Jest to zwykle podyktowane poświęceniem przez kobiety kariery zawodowej i naukowej na rzecz macierzyństwa. Na szczęście coraz więcej instytucji przyznających granty bierze urlopy macierzyńskie pod uwagę przy ocenie wniosków, a także powstaje wiele inicjatyw dedykowanych kobietom, jak program stypendialny L’Oréal, które wyrównują szanse rozwoju naukowego między mężczyznami i kobietami.”

„Praca w różnorodnym środowisku pozwala, dzięki wymianie myśli, otworzyć się na zmiany i zwiększa orientację na kreatywność. Przełamując jednorodność miejsca pracy, można sprawić, że połączy się ludzi o rozmaitych sposobach myślenia. Burza mózgów i żywa wymiana różnorodnych pomysłów łączy alternatywne perspektywy i częściej prowadzi do optymalnego rozwiązania. Jeśli wszyscy w zespole mają ten sam styl pracy, wydajność jest utrudniona. Różnorodność myśli może uchronić zespół przed myśleniem grupowym i pozwala osiągać lepsze wyniki.”