Życiorys naukowy: Swoją wiedzę dr Aleksandra Kopacz zdobywała na Wydziale Biochemii, Biofizyki i Biotechnologii na Uniwersytecie Jagiellońskim, pod opieką naukową prof. Alicji Józkowicz. Od zawsze interesowały ją głównie przedmioty ścisłe i techniczne, dlatego poznawanie zagadnień z zakresu biologii molekularnej było wyzwaniem, ale jednocześnie fascynującym zadaniem. Od studiów licencjackich jest związana z Zakładem Biotechnologii Medycznej, gdzie głównie angażuje się w realizację projektów dr Anny Grochot-Przęczek. W 2016 roku została laureatką Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla studentów. Studia doktoranckie rozpoczęła w 2017. Jest współautorką 9 publikacji eksperymentalnych oraz 2 prac przeglądowych. Do tej pory uzyskała finansowanie 3 projektów badawczych, a w 2020 roku została laureatką prestiżowego konkursu PRELUDIUM 18. Jej prace i badania zostały również docenione przez stypendia instytucji zagranicznych, m.in. European Vascular Biology Organisation czy European Molecular Biology Organisation. 

Praca badawcza i jej znaczenie: Przedwczesne starzenie się naczyń krwionośnych wiąże się z upośledzeniem ich funkcji i zwiększonym ryzykiem wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych, a te stanowią główną przyczynę zgonów w krajach rozwiniętych. Dane naukowe pokazują, że patogeneza tych chorób jest ściśle związana z dysfunkcją komórek śródbłonka, które wyścielają naczynia krwionośne. W swoich badaniach dr Aleksandra Kopacz stara się zrozumieć mechanizmy starzenia się i dysfunkcji komórek śródbłonka leżących u podstaw powstawania chorób sercowo-naczyniowych, w szczególności tętniaka aorty brzusznej. 

Gdyby nie została naukowcem to: „Ze względu na moje zainteresowania przedmiotami ścisłymi, myślę, że gdybym nie została naukowcem, byłabym inżynierem. Był okres, w którym rozważałam rozpoczęcie studiów na kierunku automatyka-robotyka. Jednak wybór Studiów Matematyczno-Przyrodniczych, niezależnie od tego, czy byłabym fizykiem czy chemikiem, skierował moje kroki ku nauce.” 

Zainteresowania pozanaukowe: „Praca naukowa zajmuje dużą część mojego dnia. Pomysły na dalsze doświadczenia często przychodzą znienacka. Wolny czas spędzam aktywnie, bo uważam, że ruch pozwala organizmowi najlepiej odpocząć. Uwielbiam podróżować i odkrywać kulturę, jak i (a może przede wszystkim) kuchnię nowopoznanych miejsc.” 

Aleksandra Kopacz o sytuacji kobiet badaczek i zmianach na rzecz różnorodnych pod względem płci zespołów badawczych: „Przez setki lat w środowisku istniał model jednoosobowych odkrywców – samotnych twórców. Do tego systemu idealnie przystawali mężczyźni z ich potrzebą rozpoznawalności. Może fakt, że nadszedł czas na prężne zespoły naukowców, którzy wcale nie muszą być sygnowani jednym nazwiskiem, jest szansą dla kobiet by mogły stać się ważniejszym ogniwem w środowisku. Dlatego potrzebujemy wiele inicjatyw, które będą motywowały kobiety do działania. Uważam, że posiadanie różnorodnego zespołu, zarówno w kontekście płci jak i wykształcenia członków jest jak najbardziej pożądane, ponieważ wnosi to różne spojrzenie na dany problem, co pozwala na bardziej trafne hipotezy lub rozwiązania.“ 

Życiorys naukowy: Zainteresowania naukowe dr Anny Karnkowskiej dotyczą biologii jednokomórkowych organizmów jądrowych (eukariotycznych) tzw. protistów. Rozpoczynając karierę naukową na Uniwersytecie Warszawskim zajmowała się głównie taksonomią, filogenezą i różnorodnością jednokomórkowych glonów – euglenin. W trakcie staży podoktorskich poszerzyła swoje zainteresowania o tematykę ewolucji komórki eukariotycznej, badając różne grupy protistów. Aktualnie badaczka prowadzi również badania ekologiczne, w których stara się określić rolę mikroorganizmów eukariotycznych w ekosystemach wodnych.  

Dr Anna Karnowska w 2011 roku obroniła doktorat na Wydziale Biologii Uniwersytetu Warszawskiego. Doświadczenie naukowe zdobywała w trakcie dwóch długoterminowych staży podoktorskich na Uniwersytecie Karola w Pradze i na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver. Odbyła także kilka krótkoterminowych staży w innych ośrodkach naukowych w Polsce, Niemczech, USA i Kanadzie. W 2017 roku wróciła do swojej Alma Mater i od tego czasu rozwija badania nad różnorodnością, ekologią i ewolucją mikroorganizmów eukariotycznych, realizując ten cel razem z zespołem studentów, doktorantów i pracowników Wydziału Biologii. 

Najważniejsze wyróżnienia w karierze naukowej badaczki to stypendium START Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Stypendium Prezesa Rady Ministrów za wyróżniającą się rozprawę doktorską, Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców oraz Installation Grant przyznawany przez European Molecular Biology Organization.  

Dr Anna Karnkowska jest współautorką ponad 30 prac naukowych oraz trzech rozdziałów w publikacjach branżowych. Aktualnie kieruje trzema grantami badawczymi przyznanymi przez Narodowe Centrum Nauki oraz European Molecular Biology Organization. Dodatkowo w ramach obowiązków dydaktycznych opiekuje się magistrantami i doktorantami oraz prowadzi ćwiczenia i wykłady dla studentów. 

 Praca badawcza i jej znaczenie: Życie na Ziemi wydaje się być zdominowane przez widoczne gołym okiem organizmy wielokomórkowe, takie jak rośliny czy zwierzęta. Jednak to mikroorganizmy są najbardziej zróżnicowanym genetycznie i metabolicznie komponentem ekosystemów. Wśród mikroorganizmów do tej pory najwięcej uwagi poświęcano bakteriom (organizmy prokariotyczne), a mniej jednokomórkowym organizmom jądrowym (eukariotycznym), zwanym też protistami. Badania tej różnorodnej grupy pozwalają na poszukiwanie odpowiedzi na ogólne pytania dotyczące ewolucji komórki eukariotycznej oraz roli protistów w ekosystemach.  

W swoich badaniach dr Anna Karnkowska zgłębia kluczowe wydarzenia w ewolucji komórki eukariotycznej, takie jak endosymbiotyczne pochodzenie organelli – plastydów i mitochondriów, ich ewolucję i redukcję. W tym celu sekwencjonuje i analizuje genomy oraz transkryptomy jednokomórkowych organizmów, które charakteryzują się nietypowymi organellami. Umożliwia to rekonstrukcję metabolizmu tych organelli oraz prześledzenie ich ewolucji. 

Gdybym nie została naukowcem to: „Od dziecka kocham przyrodę i jestem ciekawa świata, a ponieważ moi rodzice są naukowcami, to odkąd pamiętam praca naukowa wydawała mi się oczywistym wyborem. Lubię też uczyć i mam duszę organizatora, ale na szczęście i te pasje mogę realizować dzięki pracy naukowej. Poza przyrodą, ważną część mojego życia zajmowała też zawsze muzyka. Lubię słuchać muzyki, sama śpiewam w chórze. Odpoczynek i inspirację do dalszej pracy daje mi zatem przede wszystkim obcowanie z naturą i muzyką.” 

Anna Karnkowska o sytuacji kobiet badaczek i zmianach na rzecz różnorodnych pod względem płci zespołów badawczych:  „Staram się nie myśleć o naukowcach przez pryzmat ich płci, choć oczywiście dostrzegam, że reprezentacja kobiet, zwłaszcza wśród doświadczonych badaczy, jest nadal niższa. W trakcie swojej dotychczasowej kariery miałam szczęście spotkać wielu naukowców, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, którzy byli dla mnie wzorem. Najważniejsza zatem jest nie płeć, ale pasja i chęć wzajemnego inspirowania się. Z mojego doświadczenia, zdobytego podczas pracy w kilku różnych zespołach, wynika, że różnorodność to kluczowy element, który służy twórczej pracy. Nie każdy ma takie same talenty, charakter i sposób pracy i to właśnie w różnorodności tkwi siła zespołów naukowych.“ 

Życiorys naukowy: Dr Maria Górna swoją wiedzę zdobywała na studiach matematyczno-przyrodniczych na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie pokochała skomplikowany świat białek i biologię molekularną. Podczas doktoratu na Wydziale Biochemii Uniwersytetu w Cambridge zaczęła zgłębiać biologię strukturalną, która daje możliwość oglądania białek na poziomie atomów i uzyskiwania ich trójwymiarowych modeli. Studia na Uniwersytecie w Cambridge wspierało europejskie stypendium Marie Curie oraz nagroda Cambridge European Trust. W latach 2010-2015 na staż podoktorski wybrała Centrum Medycyny Molekularnej Austriackiej Akademii Nauk w Wiedniu.  

W 2015 wróciła do Polski i założyła własną grupę badawczą na Uniwersytecie Warszawskim. Obecnie chce nadal odkrywać tajniki funkcji i struktury białek z nadzieją, że uda się poznać, zdiagnozować i zwalczyć choroby zakaźne i autoimmunologiczne, bądź nowotworowe.  

Dr Maria Górna pracuje również nad innowacyjnymi lekami na glejaka w polskim start-upie biotechnologicznym WPD Pharmaceuticals. 

W celu rozwoju projektów wymagających zaawansowanych metod biologii strukturalnej odbyła również dwumiesięczne staże: w 2015 jako EMBO Advanced Short-Term Fellow przy synchrotronie Diamond Light Source w Wielkiej Brytanii oraz w 2020 na Pennsylvania State University w USA w ramach stypendium Fulbright STEM Impact Award Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta. Badaczka otrzymała również europejskie stypendium Marie Skłodowska-Curie Individual Fellowship oraz stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców. Uzyskała także EMBO Installation Grant od Europejskiej Organizacji Biologii Molekularnej oraz granty Sonata Narodowego Centrum Nauki, LIDER Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz First Team Fundacji dla Nauki Polskiej. 

 Praca badawcza i jej znaczenie: Pandemia COVID-19 pokazała, że badanie molekularnych mechanizmów działania układu immunologicznego i powiększenie repertuaru metod w diagnostyce chorób zakaźnych jest szczególnie ważnym tematem badawczym dla prewencji i leczenia chorób wirusowych. Nie można też zapominać, że problem rosnącej antybiotykoodporności bakterii jest jednym z największych globalnych kryzysów zdrowotnych przewidzianych na XXI wiek. Oczekuje się, że pandemia COVID-19 również pogorszy ten problem ze względu na zwiększone użycie antybiotyków w leczeniu wtórnych bakteryjnych infekcji dróg oddechowych po przejściu choroby wirusowej. Poszukiwanie zupełnie nowych strategii działania antybiotyków – takich jak degradery przeciwbakteryjne – jest więc bardzo potrzebne, aby uniknąć nadchodzącego kryzysu.  

Gdyby nie została naukowcem to: „Jestem pasjonatką nauki, ale ważni są dla mnie ludzie: kocham ten zawód również ze względu na zaangażowane, inteligentne osoby wokół mnie, które są kreatywne, ciekawe, otwarte i chcą pomóc światu. Gdybym nie pracowała w nauce, chciałabym obracać się w podobnym otoczeniu – zostałabym być może artystką-aktywistką albo częścią think-tanku wspierającego działania non-profit.” 

Zainteresowania pozanaukowe: „Angażuję się w organizację i działanie różnego rodzaju małych społeczności – stowarzyszeń, kół i klubów dyskusyjnych. Przykładowo, byłam członkiem zarządu Stowarzyszenia Absolwentów Działań Marii-Skłodowskiej Curie (Marie Curie Alumni Association) i współzałożycielką i pierwszą przewodniczącą jego polskiego oddziału. Chciałabym przyczynić się do wzmocnienia pozycji nauki w społeczeństwie i polityce, jak również poprawić warunki prowadzenia badań naukowych, zwłaszcza w Polsce, w której mamy jeszcze mały stopień umiędzynarodowienia. Widziałabym się również w roli doradcy wspierającego rozwój kariery lub jako business developer –  bardzo cenię networking i cieszy mnie możliwość tworzenia nowych połączeń między ludźmi, projektami i pomysłami.” 

Maria Górna o sytuacji kobiet badaczek i zmianach na rzecz różnorodnych pod względem płci zespołów badawczych:  „Temat kobiet w nauce i na stanowiskach kierowniczych jest mi naturalnie bliski. Cenię i wspieram różnorodność i równość dostępu (nie tylko pod względem udziału kobiet) w moim otoczeniu. W moim zespole pracuje obecnie więcej kobiet, których pomysłowość, uczynność, solidność i życzliwość bardzo sobie cenię. Znam również znakomite młode kierowniczki zespołów badawczych, które myślą podobnie do mnie – może również dzięki temu, że spędziły dużo czasu za granicą – i ważne jest dla mnie, że wspieramy się nawzajem. Nie miałam nigdy żadnej postaci modelowej, gdyż choć podziwiam Marię Skłodowską, to ważna jest dla mnie świadomość, jak ktoś traktuje innych na co dzień – stąd raczej czerpię inspirację z otaczających mnie przyjaciół i współpracowników.“ 

Życiorys naukowy: Dr hab. Barbara Uszczyńska-Ratajczak studiowała biotechnologię na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. Następnie ukończyła studia magisterskie o specjalności bioinformatyka na Wydziale Biologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Stopień doktora uzyskała w Instytucie Chemii Bioorganicznej PAN w 2013 roku. W tym samym roku dołączyła do grupy badawczej kierowanej przez prof. Roderica Guigò w Centrum Regulacji Genomicznej (CRG) w Barcelonie. Od 2013 jest członkiem jednego z najbardziej znanych projektów badawczych na świecie – GENCODE, którego celem jest tworzenie wysokiej jakości katalogów genów dla genomów człowieka i myszy oraz ich eksperymentalna weryfikacja. Badaczka brała także czynny udział w badaniach realizowanych w ramach trzeciej fazy projektu ENCODE (ENCyclopedia Of DNA Elements), którego głównym zadaniem jest identyfikacja funkcjonalnych elementów w genomach człowieka oraz wybranych organizmów modelowych. Jej badania zostały nagrodzone stypendium Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców. Dr hab. Barbara Uszczyńska-Ratajczak jest laureatką grantów udzielanych przez Narodowe Centrum Nauki w ramach programów POLONEZ oraz OPUS. Jest także autorką prestiżowych publikacji m.in. w czasopismach Nature Genetics, Nature Reviews Genetics oraz Nature. 

Praca badawcza i jej znaczenie: Informacje zawarte w sekwencji ludzkiego genomu mają ogromne znaczenie w badaniach biomedycznych. Jednakże wartość tych informacji jest bardzo ograniczona w przypadku braku szczegółowej mapy opisującej lokalizację genów w genomie. Regiony genomu, w których znajdują się geny odpowiedzialne za kodowanie sekwencji białkowych zostały już szczegółowo opisane, podczas gdy regiony zawierające geny niekodujące białek nie zostały jeszcze dobrze poznane i w związku z tym często nazywane są „ciemną materią” genomu.  Badania Dr hab. Barbary Uszczyńskiej-Ratajczak koncentrują się na tworzeniu wysokiej jakości map genów lncRNA w genomach człowieka, myszy i danio pręgowanego, jako podstaw dla zrozumienia ich biologicznych i patologicznych ról w komórce.  

Gdyby nie została naukowcem to: „Gdybym nie była naukowcem z pewnością wykonywałabym jakiś męski zawód. Myślę, że jest spora szansa, że byłabym mechanikiem, specjalizującym się w naprawie motocykli, bo je naprawdę uwielbiam. Jazda motocyklem sprawia mi ogromną radość, choć nie poświęcam już na to tyle czasu, ile bym chciała. Przyjemność sprawia mi także śledzenie motoryzacyjnych nowinek technicznych, jak i samo przebywanie w warsztacie samochodowym. W związku z tym chętnie zajmuję się wymianą opon oraz obsługą techniczną swoich pojazdów.” 

Zainteresowania pozanaukowe: „Ogromną radość sprawia mi gotowanie dla moich najbliższych. Lubię próbować nowych rzeczy, modyfikować znane mi przepisy i testować je na swoich gościach. Cenię sobie także rodzinną i luźną atmosferę, więc gdybym miała na nowo wybrać drogę kariery to zostałabym szefem kuchni, ale w ulicznej restauracji. Oprócz niewielkiego stałego menu, moja restauracja codziennie oferowałaby coś nowego w zależności od dostępności świeżych i sezonowych produktów. Z pewnością przypadłyby mi do gustu poranne wyprawy po zakupy na lokalny rynek i przyjacielskie rozmowy z dostawcami oraz moimi gośćmi. Wyobrażam sobie siebie jako postać pomiędzy Dennisem Prescottem, Jay Fai oraz Pato Rodriguez.” 

Barbara Uszczyńska-Ratajczak o sytuacji kobiet badaczek i zmianach na rzecz różnorodnych pod względem płci zespołów badawczych:  „Kwestia reprezentacji kobiet jest mi szczególnie bliska, gdyż od lat funkcjonuję w dziedzinie bioinformatyki, która wciąż zdominowana jest przez mężczyzn. Różnorodność jest podstawą dla funkcjonowania natury i świata, więc nie ma powodu, aby była ograniczana na polu naukowym. Bardzo cenię sobie ten aspekt i staram się wybierać zespoły badawcze, które są różnorodne pod względem płci, narodowości, doświadczenia naukowego oraz ekspertyzy, gdyż takie grupy są najbardziej prężne. Dla mnie ważna jest także różnorodność w kontekście prowadzonych badań. Staram się nie ograniczać do jednej dziedziny i moje projekty najczęściej mają mocno interdyscyplinarny charakter. Pracuję na pograniczu bioinformatyki, biologii molekularnej oraz biochemii. Dzięki temu mogę się stale rozwijać i patrzeć na problem badawczy z różnych perspektyw.“ 

Życiorys naukowy: Mgr Adrianna Musiał od wczesnych lat pasjonowała się genetyką, dlatego rozpoczęła studia na Wydziale Biochemii, Biofizyki i Biotechnologii Uniwersytetu Jagiellońskiego na kierunku Biotechnologia (licencjat), a następnie od 2018 r. Biotechnologia molekularna (studia magisterskie). W 2017 r. dołączyła do Laboratorium Genetyki Molekularnej Instytutu Zootechniki przy Państwowym Instytucie Badawczym w Balicach, gdzie realizuje się do dziś pod okiem dr hab. Katarzyny Ropki-Molik. Rozpoczęcie współpracy z Instytutem Zootechniki zaowocowało w 2019 r. trzema publikacjami w czasopismach z tzw. listy filadelfijskiej. W listopadzie 2019 r. Mgr Adrianna Musiał odbyła staż na Uniwersytecie Medycyny Weterynaryjnej w Wiedniu, pod opieką prof. Barbary Wallner, gdzie analizowała pochodzenie męskich linii założycielskich koni rasy konik polski przy użyciu markerów zlokalizowanych na chromosomie Y. Od grudnia 2019 r. jest kierownikiem grantu badawczego, otrzymanego w ramach konkursu „Diamentowy Grant”. W lipcu 2020 r. ukończyła studia magisterskie z oceną bardzo dobrą, a tytuł magistra obroniła pracą pt.: „Analiza zmienności mitochondrialnego DNA w obrębie wybranych żeńskich linii założycielskich rasy konik polski”. Badaczka otrzymała stypendium rektora UJ dla najlepszych studentów i stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia. 

 Praca badawcza i jej znaczenie: Konik polski jest to prymitywna rasa rodzima o krępej budowie ciała, która cechuje się doskonałym przystosowaniem do życia w warunkach leśnych, długowiecznością oraz odpornością na choroby i trudne warunki bytowania. Geneza pochodzenia rasy jak dotąd nie została jednoznacznie wyjaśniona. Istnieją dwie teorie dotyczące pochodzenia koników polskich. Pierwsza z nich zakłada, że koniki wywodzą się od tarpanów – wymarłego w XIX wieku gatunku dzikich koni zamieszkujących lasy Europy. Inna teoria mówi, iż znaczącymi przodkami dla koników polskich są rasy prymitywne koni stepowych, które wywodzą się od konia Przewalskiego, znanego jako ostatni żyjący gatunek koni dzikich. Mimo istnienia dwóch różnych teorii, do tej pory nie wyjaśniono, która z nich jest prawdziwa.  Badania mgr Adrianny Musiał zweryfikują prawdziwe pochodzenie konika polskiego.  

Gdyby nie została naukowcem to: „Gdybym nie miała możliwości zostać naukowcem to chciałabym zostać dietetykiem ponieważ interesuję się odżywianiem człowieka, a także uwielbiam gotować zdrowe, „odchudzone” posiłki. W dalekiej przyszłości marzę o prowadzeniu małej, pysznej i oczywiście dietetycznej kawiarenki.” 

Zainteresowania pozanaukowe: „Moją pasją jest szeroko pojęta muzyka rozrywkowa z naciskiem na ostre, rockowe brzmienia oraz muzykę lat 80 i 90. W wolnym czasie uwielbiam także przemierzać górskie szlaki przy akompaniamencie dźwięków natury.” 

Adrianna Musiał o sytuacji kobiet badaczek i zmianach na rzecz różnorodnych pod względem płci zespołów badawczych: „Od początku mojej drogi w świecie nauki mam przyjemność pracować z wybitnymi kobietami naukowcami, które bez zwątpienia mogą inspirować do dalszej pracy i rozwoju, a dodatkowo dzięki swojej sile i umiejętnościom organizacji potrafią godzić życie rodzinne z karierą. W zespole, w którym pracuję oraz na moim kierunku studiów mężczyźni stanowią mniejszość, co z jednej strony nie pokrywa się ze statystykami mówiącymi, że reprezentacja kobiet w nauce to wciąż tylko 1/3 wszystkich naukowców, a z drugiej strony może być znakiem, że statystyka ta będzie ulegała zmianie w kierunku wyrównania proporcji pomiędzy obecnością obu płci w świecie nauki.“ 

Życiorys naukowy: Mgr Marika Turek studiowała na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza w Częstochowie, równocześnie na kierunkach chemia i biotechnologia. Będąc na studiach magisterskich rozpoczęła pracę badawczą pod kierunkiem prof. Piotra Bałczewskiego, który był również promotorem obu prac magisterskich, kontynuując ją do dziś, w ramach studiów doktoranckich w dziedzinie chemia, rozpoczętych w 2017 roku. Od roku 2020 jest kierownikiem grantu PRELUDIUM 17 finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki, który ma na celu otrzymanie nowych, dwuskładnikowych leków przeciwnadciśnieniowych mogących jednocześnie stanowić leczenie wspomagające zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2. Efektem dotychczasowej działalności badawczej z zakresu chemii i biotechnologii są: współautorstwo 8 publikacji w renomowanych czasopismach naukowych (np. Journal of Hazardous Materials), 2 zgłoszenia patentowe oraz 9 wystąpień konferencyjnych. Ponadto, w latach 2018-2019 mgr Marika Turek była sekretarzem Rady Redakcyjnej czasopisma naukowego Chemistry.Environment.Biotechnology (CEB). 

 Praca badawcza i jej znaczenie: Większość leków zażywana jest w postaci tabletek, jednakże 40% substancji czynnych w nich zawartych jest słabo rozpuszczalna, a przez to gorzej przyswajalna przez organizm. Przykładem tego typu substancji są antagonisty receptora angiotensyny II (ARBs), zwane sartanami, które są powszechnie stosowane w leczeniu nadciśnienia i są głównym przedmiotem badań. Rozpuszczalność jest jednym z głównych czynników determinujących efektywność działania leku, a jej ulepszenie jest istotnym wyzwaniem współczesnej farmacji.  

Gdyby nie została naukowcem to: „Gdybym nie została naukowcem to z pewnością pracowałabym jako pielęgniarka. Już w liceum ukończyłam kurs opieki paliatywnej w miejscowym hospicjum i pracowałam tam w charakterze wolontariusza. Bardzo cenię sobie pracę z ludźmi chorymi i starszymi. Obecnie, pewną formę niesienia pomocy w leczeniu mogę realizować poprzez pracę naukową nad nowymi formami leków. Wolny czas spędzam z towarzystwie męża i syna przemierzając szlaki jury Krakowsko-Częstochowskiej.” 

Marika Turek o sytuacji kobiet badaczek i zmianach na rzecz różnorodnych pod względem płci zespołów badawczych:  „W mojej opinii, sytuacja kobiet w świecie nauki ciągle się poprawia, także w dziedzinie nauk ścisłych i technicznych. Jednakże statystyki są bezlitosne – mimo iż studia podejmuje podobna ilość kobiet i mężczyzn, to wśród pracowników naukowych zajmujących wysokie stanowiska ilość kobiet znacznie spada. Myślę jednak, że w dzisiejszych czasach nikt nie ma wątpliwości, że kobiety na równi z mężczyznami są zdolne do odnoszenia sukcesów w wielu dyscyplinach nauki, chociaż ich rola może nie być w pełni doceniona.  

Moją niekwestionowaną inspiracją pozostaje nadal Maria Skłodowska-Curie – przykład kobiety o wielkim talencie i silnym charakterze, która w ówczesnym świecie nauki zdominowanym przez mężczyzn potrafiła poprzez swoje odkrycia nagrodzone dwukrotnie nagrodą Nobla, pokazać światu, że kobiety potrafią być żonami, matkami i jednoczenie odnosić równie wielkie sukcesy naukowe, co mężczyźni.“